ماده 1 – به موجب این قانون کلیه مراکز تخصصی درمان ناباروری ذی‌صلاح مجاز‌خواهند
بود با رعایت ضوابط شرعی و شرایط مندرج در این قانون نسبت به انتقال‌جنین‌های
حاصله از تلقیح خارج از رحم زوجهای قانونی و شرعی پس‌ازموافقت کتبی‌زوجین صاحب
جنین به رحم زنانی که پس از ازدواج و انجام اقدامات پزشکی ناباروری‌آنها (هر یک
به تنهایی یا هر دو) به‌اثبات رسیده اقدام نمایند.
ماده 2 – تقاضای دریافت جنین اهدایی باید مشترکاً از طرف زن و شوهر تنظیم و‌تسلیم
دادگاه شود و دادگاه در صورت احراز شرایط ذیل مجوز دریافت جنین را صادر‌می‌کند:
الف – زوجین بنا به گواهی معتبر پزشکی، امکان بچه‌دارشدن نداشته باشند و
زوجه‌استعداد دریافت جنین را داشته باشد.
ب – زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند.
ج – هیچ‌یک از زوجین محجور نباشند.
د – هیچ‌یک از زوجین مبتلا به بیماریهای صعب‌العلاج نباشند.
هـ- هیچ‌یک از زوجین معتاد به مواد مخدر نباشند.
و – زوجین بایستی تابعیت جمهوری اسلامی ایران را داشته باشند.
ماده 3 – وظایف و تکالیف زوجین اهداء گیرنده جنین و طفل متولد شده ازلحاظ‌نگهداری
و تربیت و نفقه و احترام نظیر وظایف و تکالیف اولاد و پدر و مادر است.
ماده 4 – بررسی صلاحیت زوجین متقاضی در محاکم خانواده، خارج از نوبت و‌بدون رعایت
تشریفات آئین دادرسی مدنی صورت خواهد گرفت و عدم تأیید صلاحیت‌زوجین قابل تجدیدنظر
می‌باشد.
ماده 5 – آئین‌نامه اجرائی این قانون ظرف مدت سه ماه توسط وزارت بهداشت،درمان و
آموزش پزشکی با همکاری وزارت دادگستری تهیه و به تصویب هیأت‌وزیران‌خواهد رسید.
قانون فوق مشتمل بر پنج ماده در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و نهم
تیرماه‌یکهزار و سیصد و هشتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 1382.5.8 به‌تأیید شورای نگهبان رسیده است.